Genişleme; durduğun yerde parmakları şıklatarak, düşünüp durarak, bekleyerek, umarak, sorumluluğu başkasına atarak, direnerek, bir cam fanusta korunarak gerçekleşmiyor. Genişleme, bilincin zorlanmasını içeriyor, zorlanma ise barikat demek. Evet cahillik ve tembellik mutluluktur, ama gelişim asla değildir. Gelişim; ‘mutsuzluğu’ da taşıyabilen bir takım engellerle ilerlemeyi, dönüştürebilmeyi göze almaktır. Çocukluk; masumiyettir, coşkudur, açıklıktır; ama bilgelikle beslenmedikçe dönüşüm, çift kanattan yoksun kalır, uçamaz, yalpalar. Gelişim; durakları, şoförleri, bariyerleri olan dinamik, sonsuz yuvarlak bir yola ve simyaya benzer. İlk önce bariyerlere takılıp düşmek, kolunu bacağını kırmak, bariyerlere, onları oraya koyana ya da dikkatsizliğimize sinirlenmek gerekiyor, sonra başka bir kapı açılıyor ve başka bir kapı daha, kapı içinde kapılar… Bu böyle sürüp gidiyor, ta ki biz, bariyer olmadığını, bariyerin kendisi olduğumuzu, bariyerleri öğrenmek için oraya koyanın biz olduğumuzu anlayana dek. Bundan daha muntazam, adil ve ilahi bir sistem olabilir mi?

Hedef çizilmiş ve çoktan varılmış olsa da kömürün elmasa dönüşmesi bizim açımızdan çabaya, seçim, tedriç, tefekkür, tevekkül, sorumluluk ve bulunduğumuz madde düzeyinin kurallarına da tabidir. Her şeyi mümkün ve sonsuz kılan hakikat; deneyimlediğimiz noktayı parça olarak tezahür ettirecek; zihni, egoyu, kelimeleri, zamanı, mekanı, bedeni ve tüm ikilikleri doğuracaktır ve bu nedenledir ki, nicelik ve niteliksel illüzyoni bir yükten ziyade, yük sandığımız şeye bakış açımız, hakikatle olan ilişkimiz simyayı belirleyendir. Kişisel, toplumsal, küresel, evrensel bariyerler; aşmak, dönüştürmek ve bütünü tanıyıp ona entegre edilmek üzere vardır. Doğru okunup kullanılabildiğinde hepsi özenle seçilmiş ilahi şifa kaynakları, taşıyıcı işaretçiler, değerli armağanlar, yardımcı üstadlar ve yükselticilerdir. Bariyerlerin her biri, bir eşiği korur ve onu dönüştürüp, rehberliğini almadan, o eşikten geçip diğer kapılara yürüyemezsiniz. Yükün verdiği ağırlık var olunan düzeyde sırtlanılırsa altında kalma ihtimali yüksektir, genellikle de böyle olur. İnsanlar o taşıdıkları yükün altında ömürler boyu ezilir ve yaşamlarını bu şekilde oluşturur ve ancak ışıtabildikleri kadarını kısır döngüde çeker, sonra da kurban ya da isyankarı oynarlar. O yükü bir üst düzeye çıkarak sırtlanın. O düzey ağırlıksız olunan, simyanın gerçekleştiği, armağanların alınabildiği, deşifrenin mümkün olduğu acı ve mutluluğun hakikatinin görülebildiği ve bir tek O’nun olduğu Varlık düzeyidir. Bu dünyeviliğin dışlanarak, uhreviliğin yüceltilmesi gibi yeni bir açmaz, şık bir ego kılıfı değil, ikisinin bambaşka bir birlikteliği, egonun kalpte erimesi, ruhun çağrısı, uhrevi olanın dünyevi içinde yeşermesi, arzuların evrilmesidir. Sürekli aynı tip bariyer ısrarla kapımızı çalıyorsa, lanet etmek yerine, en azından onun neyi, neden dediğini dinlemeye açık gönüllülük, cesaretle razı olmamız ve onlarla önce kendimiz üzerinde çalışmaya çaba gösterir olmamız gerekir. Varlığınızdan size yollanan misafirler özenle ağırlanmalıdır. Bir hastalığı misafirperverce ağırlamadıkça, hele ki var olduğu düzlemin silahlarıyla, onunla savaştıkça onun aslını göremez, dönüştüremez ve bolluğa şükretmekten ziyade yokluğa da hamdolsun diyemezsiniz; çünkü sözde gelenin de, gidenin de içinde, dışında ne olduğunu bilemezsiniz. Kaldı ki varlık kendinden ışıtmadığı herhangi bir şeyi ne dışarda görüp bulabilir ne de başkasına verebilir.

Öte yandan; madde evriminde olduğu gibi, tüm düzeylerdeki evrimde de sanılanın aksine güçlü olan değil, uyumlu ve dengeli olan hayatta kalır. Güç dengeden yoksunsa, tek taraflı bir zihin gücüyse, o kuvvettir; kuvvet asıl gücün kaynağı olan sevgiden değil, direnç ve korkudan kaynaklanır; ancak, uyumlu olan güçlüdür; çünkü o anlayabilir, sevebilir, içerebilir, dönüşebilir, genişleyebilir. Uyum; tüm renkleri içeren bir gökkuşağı, kabın şeklini alan bir su gibidir; an ve deneyim ne gerektiriyorsa ona uygun olarak tüm düzeylerde uyumlanabilme esnekliğini içerir; yere düştüğünde zarar görmeden zıplayarak yol alan bir toptur uyum. İçinde ilahi bilişi, şefkati, güven ve huzuru barındırır. Kuvvet kaynaklı güç ise; tek renk siyahtır, tüm renkleri yutar, taş kadar ağır ve katıdır, ilahi bilişe güvenemez, sürekli devinim halinde, hızlı, öfkeli ve huzursuzdur, uyumlanamaz, eğilip bükülemez, affedemez, anlayamaz, sevemez, içeremez, kabullenemez, parçalanır ve gelişip yol alamaz. Bu nedenle tüm kuvvet kaynakları kendini ikamelerle şişkin, buyurgan göstermeye çalışırken, güç kaynakları alabildiğine mütevazi ve olduğu gibi buyur edicidir. Kuvvet, bariyerleri daima şiddetlendirip büyütür ve çoğaltır sonunda da onların altında kalır. Güç ise; her şeyin üzerinde parlar. Bir insanın bariyerlerle olan ilişkisi onun hakkında her şeyi söyler, ona dürüst bir yol haritası sunabilir, insan onu alır ya da almaz. Bir insan uyumlanabildiği tek bir bariyer dersini gerçekten tamamlamasıyla tüm evreni yükseltir ve onun kendi farkında olsa da olmasa da belli düzeylerde diğerlerine öğreticisi, kanalı, aynası olur.